Litterære smakebitar

En gang for lenge, lenge siden var det en som gikk i land på en liten øy, der det bodde en fiskerenke.

Far min reiste først, for 12 år sidan. Eg har møtt han i draumar. Det var trass alt hans rygg eg følgde i fjellet.

Eg har spurt meg sjølv om det nokre gonger. Orda er kanskje ein slags sikkerheitsventil, som slepp ut det største trykket frå ei sjel som blir sliten, trøytt, sorgtung, frustrert, redd.

Ikkje dermed sagt at det kun er terapi. Eg trur orda mine kan hjelpe andre også. Eg får store, sterke macho-menn til å gråte. Ikkje verst.